Around the world in seven months…!

Met volgepakte tassen (exact de maximaal toegestane kilo's natuurlijk) zitten we op ons stapelbed waar we vannacht voor de laatste keer zullen slapen. De aswolk boven Europa schijnt weer verdwenen te zijn, dus morgenavond zullen we naar huis vliegen. We zijn dan ruim zeven maanden op reis geweest en hebben ontzettend veel mogen meemaken. Vraag ons niet naar hoogtepunten want dat worden er te veel! Zelf hebben we regelmatig geprobeerd een top tien samen te stellen, maar dit bleek een onmogelijke opgave.

De afgelopen weken waren wederom fascinerend. Maleisië was weer heel anders dan wat we gezien hadden en het was even wennen aan de verschillende culturen die het land rijk is. In het noordoosten is de Islam sterk vertegenwoordigd. Geen korte broeken of korte mouwen dus. Geen alcohol, geen varkensvlees. En in de bioscoop moet het licht altijd aanblijven. Hoewel we voor ons doen degelijk gekleed waren, werden we toch veel nagekeken. Dit werd gelukkig minder toen we richting de westkust gingen, waar we veel invloeden uit het Hindoeïsme en Boeddhisme tegen kwamen. Veel tempels dus, met veel glitter en goud, wierook, lotusbloemen en natuurlijk Boeddhabeelden in alle soorten en maten. We ontmoetten enkele monniken die hun leven wijden aan de Boeddhistische levensfilosofie. Bij het bezoeken van belangrijke tempels maken zij voor iedere stap die ze zetten een buiging. Om de tien stappen hoort daar bovendien een gebed bij.

We brachten een bezoek aan de Cameron Highlands, het ‘koelste' gebied van Maleisië, om onder andere theeplantages en ‘insectenboerderijen' te bezoeken en we verbleven een dikke week in Kuala Lumpur de hoofdstad van het land. De bekende Petronas torens werden vanuit diverse hoeken op de foto gezet en we testten onze onderhandeling skills op de vele markten van Little India en China Town. De tientallen moderne shopping malls in KL waren telkens weer verrassend en altijd druk. Maar met de benauwde en vervuilde lucht buiten waren deze zo gek nog niet. Airco, wat een uitvinding!

Nu dus weer terug in Singapore. Een schone, bizarre stad met veel regels en vreemde gebouwen (zie de foto van het schip dat op drie wolkenkrabbers is gestrand). Er zijn borden die aangeven dat je niet mag spugen in het openbaar (iets wat in Maleisië overigens als heel normaal wordt beschouwd) en voor het gooien van een kauwgum of andere rommel op straat kun je een dikke boete krijgen. Je mag niet onderhandelen met je taxi chauffeur, en het geven van fooi is op het vliegveld zelfs verboden.

Azië als afsluiter was absoluut de moeite waard. Fantastische culturen, mooie natuur en heerlijk eten. Favoriet waren ‘roti canai' en ‘nasi op bananenblad'. Minder populair was het stinkende Durian fruit. Het eten met chopsticks gaat ons inmiddels prima af, en de chilipepers wenden snel . Maar na al die maanden krijgen we ook wel weer zin in wat Hollandse kost. Sanne snakt naar dropjes en Thijs zeurt al weken om een broodje kroket...

De zeven maanden zijn ontzettend snel voorbij gevlogen. Aan de ene kant smaakt het naar meer, aan de andere kant hebben we ook weer zin om naar huis te gaan. Het zal in ieder geval een reis zijn die we nooit zullen vergeten, mede dankzij de bijna 7000 geknipte foto's...

Dankjewel voor het lezen van onze verhalen en voor de leuke reacties! We kijken er naar uit jullie allemaal snel weer te zien!

Sanne & Thijs

Howzyagoin' mate?!

Op zoek naar tijdverdrijf op het vliegveld van Singapore (we vliegen zo naar Maleisië) besloten we weer eens een berichtje te plaatsen!

De afgelopen maand hebben we ‘down under' doorgebracht tussen de kangoeroe's, wallabies, emu's, hagedissen, pelikanen, dolfijnen, haaien en krokodillen. Het avontuur begon in Western Australia, maar niet voordat we eerst een kort bezoek aan Sydney brachten. Met een gehuurd busje hebben we vervolgens vanuit Perth meer dan 6000 km afgelegd, al ging dat niet zonder slag of stoot. Maar liefst drie keer stonden we stil, uiteraard elke keer in the middle of nowhere.

Geluk bij pech troffen we behulpzame Ieren, een Engelsman en enkele locals die ‘ons' weer aan de praat kregen, zodat we het tot aan de dichtstbijzijnde garage konden redden... We hebben in ieder geval geleerd dat wij verre van automonteurs zijn, en dat de goedkoopste huurauto niet altijd de beste is.

Ondanks de net iets te vaak opduikende kwaaltjes van ons huis op wielen verkenden we heel Western Australia en een stuk van Northern Territory. We zagen wilde dolfijnen en haaien in Exmouth en we reden op minder wilde kamelen in Broome. In Kakadu National Park maakten we kennis met het land van de Aboriginals en natuurlijk mochten we met regelmaat op de rem voor de overstekende kangoeroes, wallabies en emu's. De vele kilometers gingen door ruig en verlaten land, door woestijn en wetlands en langs diverse outback-dorpjes. Temperaturen van 45 graden waren geen uitzondering, maar gelukkig kregen we regelmatig een prachtig strand (of zwembad) op ons bordje!

Het eindstation van de trip heette Darwin en hier namen we afscheid van ons busje. De laatste nachten logeerden we bij een vriend van Sanne in een ‘studentenhuis voor dertigers'. Pasen vierden we dus met een stel ‘Ozzies' en in plaats van eitjes kregen we bier en een ‘barbie' (barbecue), maar al zwemmend in de watervallen van Litchfield misten we de chocolade niet.

Nu dus Singapore en straks Maleisië. We zijn inmiddels bijna zeven maanden van huis, maar vervelen ons nog niet. We zijn benieuwd wat de Aziatische afsluiting ons nog gaat brengen!

Veel groetjes,
Thijs en Sanne

Polynesisch eilandhoppen

De afgelopen 5 weken zijn we maar liefst 8 keer een vliegtuig ingestapt, hebben we 9 eilanden aangedaan en 3 verschillende talen gesproken. Kortom: tijd voor bericht!

Op Rapa Nui (beter bekend als Paaseiland, overigens ontdekt door een Nederlander op, jawel, Eerste Paasdag) konden we het vertrouwde Spaans nog gebruiken aangezien dit eilandje van 166 km2 bij Chili hoort, al ligt het 4000 kilometer van de kust. Openbaar vervoer is er niet, dus met een gehuurde quad hebben we het eiland minstens twee keer rondgetoerd om alle Moai's te zien. Deze beelden vormen dé trekpleister van het eiland, maar men weet tot op de dag van vandaag niet hoe ze op hun plek terecht zijn gekomen. Onze camera's draaiden overuren, zeker toen we ontdekten dat het jaarlijkse Tapati festival gaande was. Mannen en vrouwen in traditionele kledij (al is kledij hier een groot woord) namen deel aan diverse competities zoals speerwerpen, palmbladeren vouwen en marathonlopen met een bananentros op je hoofd. Hoogtepunt was de ‘glij van een berg af op een bananenstam'-wedstrijd, waarbij snelheden van 80 kilometer per uur geen uitzondering waren.

De 4 geplande dagen op Paaseiland werden er 6 dankzij een orkaan nabij Tahiti die het vliegverkeer stil legde. Eenmaal op Tahiti vlogen we met een mini propellervliegtuigje in minder dan vijf minuten naar bounty-eiland Moorea. Net als Rai'atea, Ta'haa en Huahine was er aan palmbomen, felblauw water en snorkelgelegenheden geen gebrek. De kleurrijke onderwaterwereld was echt super mooi en het verveelde geen moment, maar we hebben (een klein beetje) meer gezien dan alleen het strand. We bezochten een ‘vanilla farm' en leerden hoe de beroemde ‘black pearls' van Tahiti gemaakt worden. Oh ja, we hebben ook nog een dag of drie aan het zwembad gelegen

Frans Polynesië was overigens wel peperduur (sixpack lokaal bier €18.-, fles cola €4.-, appel €2.-, alleen de baguettes (viva la France!) waren betaalbaar; €0.50) en het bleef voor ons ook erg lastig om ‘merci' te zeggen in plaats van ‘gracias' bij het afrekenen...

Nieuw Zeeland! Alles leek ineens spotgoedkoop en het was fijn om weer verstaanbaar te zijn. We werden flink in de watten gelegd door Pete (vriend van Thijs) en zijn familie. De huiselijke sfeer was erg welkom na zoveel maanden hostels en kamperen, en dat is inclusief de schone badkamer en het comfortabele bed. Pete en Sambo namen ons overal mee naar toe, en als zij te druk waren mochten we er zelf met de auto op uit om alvast te oefenen met het links rijden (ging uiteraard vlekkeloos!).

We zagen stad, strand en kroeg, maar ook enkele Lord of the Rings highlights tijdens de 8 uur durende Tongariro Crossing. Vader Keith zorgden voor diverse BBQ's en moeder Liz had iedere ochtend een verrukkelijk ontbijtje klaar. Onder het genot van vele biertjes hebben we bovendien ons Nieuw Zeelands vocabulaire en accent uitgebreid (‘sweet as!', ‘choice eh?', ‘no worries mate'.) Bij Pete's opa en oma konden we echter een woordje dialect/Nederlands spreken (Limburgse roots), stonden er Hollandse molens in de tuin én we kregen katjesdrop. Alsof we even thuis waren.

Op moment van schrijven zitten we alweer in Australië. Terug naar de hostelwereld, althans voor de komende week. Daarna weer back-to-basic: kamperen!

See ya!

Brasil, Argentina y Chile

Hola Holanda,

Dit jaar nog geen bericht van ons, dus we vonden het weer eens tijd.
Gaat alles met iedereen goed? Is het nog steeds zo koud daar? Wij hebben de lange broeken en truien gelukkig veel in de tas kunnen laten zitten de laatste tijd!

De afgelopen weken hebben we ons bezig gehouden met de zuidelijke landen van Zuid Amerika. Het verschil met Ecuador, Peru en Bolivia was opvallend. Niet op iedere straathoek een markt, minder straatverkopers en schoenenpoetsers, betere infrastructuur, modernere huizen, supermarkten in plaats van alleen maar 'minimarkets' en een algemene betere organisatie van eigenlijk alles wel. Vanzelfsprekend voelen we dit wel in onze portemonee...

Kerst vierden we bij de beroemde Iguazúwatervallen aan zowel de Argentijnse als Braziliaanse kant. Hier dondert over een breedte van 2700 meter elke seconde gemiddeld 6,5 miljoen liter water naar beneden...! De watervallen liggen grotendeels op Argentijns grondgebied, maar vanuit de Braziliaanse kant heb je eenmooi overzicht.Zoals deBrazilianen zelf zeggen: 'Argentina has the falls, but we have the views'. Wij kunnen echter geen favoriet kiezen, beide kanten waren ongelofelijk!

De twee weken na kerst hebben we onszeer rustig gehouden aan de Braziliaanse kust omdat Sanne een of andere tropische ziekte aan de haak had geslagen (concrete details zijn nooit boven water gekomen). Hoewel dus minder uitbundig dan gedacht hebben we oud op nieuw wel op het strand gevierd, wat een bijzondere ervaring was. Brazilianen geloven dat het geluk brengt om tijdens de jaarwisseling in het wit gekleed te gaan, en daarbij een nieuw gekochte onderbroek te dragen. Er werd de hele nacht muziek gemaakt, gezongen, geklapten gedanst op het strand. Toen het vuurwerk op was ging iedereen in de branding staan om, met het gezicht naar de oceaan en de armen gespreid, hun wensenvoor het nieuwe jaar te fluisteren...

Toen Sanne weer opgeknapt was en we weer 'on the road' waren was het tijd om weer naar Argentinië te gaan. Het land vande tango, van bief,wijn en dulce de leche (hét broodbeleg dat in Nederland nog moet worden uitgevonden!) en natuurlijk het land van Maxima (die hier overigens niet zo bekend is als we hadden gedacht). We begonnen in Buenos Aires, waar we al snel ontdekten dat de Argentijnse restaurants een geval apart zijn. Ze laten je alleen al zo'n twee euro voor het gebruik van hun meubilair en servies betalen, en bovendien is 80% van wat er op de menukaart staat meer lokaas dan voorraad... Maar het smaakt zeer goed, vooral de lappen bief, met de nadruk op lappen.

In wijnstad Mendoza stapten we op een fiets van Mr. Hugo om diverse wijngaarden, olijfgaardenen likeurbrouwerijen te bezoeken. Overal werden we onthaald met een dikke zoen op onze wangen om vervolgensaan het proevente worden gezet.Heerlijk met dertig graden!

Hierna namen we een 18 uur durende bus naar het wat koudere Bariloche. Van die 18 uur schrikken wij overigens heus niet meer, met een hapje en een drankje, een kussen en een deken en een goede film stellen de afstanden weinig meer voor. Bariloche is het begin van Patagonië en het is een echte natuurbestemming: bergen, bossen en meren alom. Het ligt bovendien vlakbij de Chileense grens, dus voor ons een uitstekende oversteekplaats.

In Chili zagen we meer vulkanen dan ooit tevoren. De meeste nog altijd actief en met eeuwige sneeuw bedekt. De Chilenen zijn erg gastvrij, bieden je graageen lift of een biertje aan enspreken hier en daar zelfs een woordje Engels. Nog een pluspunt: er kan hier, na vier maanden, eindelijk weer uit de kraan gedronken worden! Wat wildlife betreft heeft het land niet zo veel te bieden, maar aan muggen en zandvliegen geen gebrek. Deze blijken overigens een sterkte voorkeur voor de vrouwelijke huid te hebben...

InPucon kwamen we toevallig uit bij de jaarlijkse Ironman Triathlon. Twee Belgische hostelgenoten namen deel, dus wij ook vroeg uit de veren om onze zuiderburen aan te moedigen. De volgende dag was het tijd voor ónze uitdaging: het beklimmen van de (actieve)Villarica vulkaan.Ijsschoenen aan, ijsbijl in de hand en op naar de top, 2847 meter hoog.Het was steil en af en toe gevaarlijk glad, maar na een kleine vijf uur bereikten we met ons groepje het hoogste punt. Het was heel gaaf om daadwerkelijk in de krater te kunnen kijken,de vulkanische gassen te kunnen ruiken en het magma te horen borrelen. Gelukkig is een uitbarsting ons gespaard gebleven! :-)
De weg naar beneden ging een stuk sneller. We kregen een 'rubberen luier' om en gingen alsleeënd een groot deel van de berg af. De ijsbijl diende nu niet meer ter ondersteuning, maar als rem die af en toe flink nodig was. Super ervaring!

Op dit moment zijn we in de hoofdstad Santiago. Morgen laten we het Zuid Amerikaanse vasteland achter ons en gaan we eilandhoppen, met Paaseiland als startpunt.

Het bericht is iets langer geworden dan gedacht, maar je hebt het nu toch echt tot de slotzinnen geschopt. Leuk dat je ons volgt!

Tot schrijvens,
Thijs & Sanne

Te land, ter zout en in de lucht...

Het is nog niet zo lang geleden dat we over Peru schreven, maar het gaat als een sneltrein hier. Eergisteren waren we nog in Bolivia, gisteren in Paraguay, vandaag in Argentinië en morgen gaan we naar Brazilië! We bevinden ons op het drielandenpunt vlakbij de Iguazú watervallen, waar we (met ruim 40 graden!) kerst gaan vieren!

Maar eerst over Bolivia. Wat een land. Een van de armste van Zuid Amerika, maar wat cultuur en natuur betreft absoluut een van de rijkere. Samenmetpa en ma Van Hoof hebben we alle hoogtepunten afgestreept.

Het begon in Sucre, het Den Haag van Bolivia, waar alle gebouw hagelwit zijn. Via een Incapad bezochten we hier ook enkele traditionele weversdorpjes. Daarna ‘terug in de tijd' naar de mijnen van Potosí. Hier werken nog dagelijk duizenden mijnwerkers onder de meest bizarre omstandigheden. Zonder eten, maar met een mond vol coca-bladeren, in de bloedhete smalle tunnels op zoek naar zilver. De lucht is er bovendien zo vervuild dat de meeste mannen de vijftig niet halen. Erg indrukwekkend.

Ook de grootste zoutvlakte ter wereld stond op ons lijstje. Met een jeep, een gids en een kok zonder tanden toerden we drie dagen door de Salar de Uyuni. We zagen zand, lama's, cactussen, zand, flamingo's, groene meren, roze meren, zand, vulkanen, geijsers, zand, een treinkerkhof, konijnen met eekhoornstaarten, zand, moerrassen, nog meer zand en uiteindelijk... zout!

Een gammele nachttrein bracht ons daarna terug naar La Paz. Na een dagje relaxen en shoppen namen we alweer afscheid van Ton en Vera, die inmiddels in Peru zitten. Wij namen de tweede de beste vlieger (de eerste de beste hadden we helaas gemist...) naar Asuncion, de hoofdstad van Paraguay, en belandden plots in tropische sferen. Wel een beetje gek om met deze temperaturen de kerst tegemoet te gaan. Wit zal hij voor ons in ieder geval niet worden, maar met palmbomen in plaats van kerstbomen hoor je ons echt niet klagen!

Wij wensen jullie hele fijne kerstdagen, een goed feestje op de 31^e en het allerbeste voor het nieuwe jaar! (Ook namens Ton en Vera voor al hun fans en volgers)

Hasta la pasta,
Sanne en Thijs

- Voor de politiek geïnteresseerden (Fei An), Evo Morales is weer president van Bolivia!
- En ja, Thijs z'n sandalen staan ‘m goed, ook met sokken! :-D

Coca tea amigos?!

Hallo allemaal! Alles goed in Nederland? Genoeg pepernoten gehad en klaar voor de kerstkransjes?

Wij hebben inmiddels weer een nieuw land versleten. Na acht busuren, diverse politiecontroles en een stuk of drie stempels later reden we ruim drie weken geleden door het woestijnachtige noorden van Peru. Na een paar dagen aan de kust (zon, zee, strand en veel ruïnes) waren we in de hoofdstad Lima. Omdat we de (nacht)bussen even moe waren hebben we ons hier getrakteerd op een vlucht naar Cuzco. Hier maakten we ons samen met vele andere toeristen op voor het hoogtepunt van het land: Machu Picchu.

Hoewel je er ook gewoon per trein en bus kunt komen, kozen wij voor ´the hard way´. In een groepje van acht fanatiekelingen trokken we vijf lange dagen door de Andes en de jungle om (net als de Inca´s) Machu Picchu te voet te bereiken. Elke dag gemiddeld zeven uur dalen en klimmen was zwaar, maar belonend. De hoogte (hoogste punt 4600 m) was niet altijd even prettig, maar met vijf koppen Coca-tea per dag (tegen hoogteziekte) was het wel te doen. Gelukkig hadden we ook poncho´s (regenseizoen), wandelstokken, blarenpleisters, anti-muggenspul, ezels om onze tenten te dragen en een goede gids.

Op de laatste en belangrijkste dag kwamen we er om vier uur ´s ochtends achter dat Thijs zijn wandelschoenen gestolen waren. Gelukkig was onze gids zo aardig om zijn sandalen uit te lenen, dus hoefde Thijs de laatste 550 ´traptreden´ naar Machu Picchu niet op blote voeten te doen. Eenmaal boven en buiten adem, waren we ein-de-lijk daar! Terwijl de oude Inca stad langzaam uit de mist te voorschijn kwam, werd opeens meer dan duidelijk waarom we ons de afgelopen dagen zo hadden uigesloofd. Het was absoluut een van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben!

Na een paar dagen herstel in Cuzco was het tijd om ons weer aan de bussen te wagen. We zijn er inmiddels achter dat wanneer men zegt dat de rit vijf uur duurt, dit minstens zeven uur is, en dat ´direct´ hier betekent dat er nog op elke straathoek iemand in of uit kan stappen. De rit wordt er bovendien niet prettiger (en al helemaal niet sneller) op als er twee vrouwtjes naast je een poging doen om illegale zooi (we weten nog steeds niet wat het was) te smokkelen. De politiemannen kunnen hard schreeuwen hier..!

In de stad Arequipa was het even net alsof we in een Europese stad waren, maar dat idee sloeg weer om zodra we in Puno kwamen. Vanuit hier trokken we met een gammele en lekkende boot langs een aantal eilandjes op het mooie Titicaca-meer. Op Isla Amantai logeerden we bij een lokale familie in een klein primitief huisje. Het gebrek aan elektriciteit, stromend (warm) water en riolering, herinnerde ons aan met welke luxe we thuis verwend worden. Het is een mooie ervaring om jezelf met lama-wol, kaarsen en een gat in de grond te moeten redden.

Gisteren zijn we de Boliviaanse grens gepasseerd, en nu zitten we ´vast´ in La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld. Vanwege de presidentsverkiezingen ligt vandaag alles plat. Winkels zijn gesloten, markten verlaten, bussen rijden niet en kroegen mogen al een paar dagen geen alcohol verkopen. Iedere Boliviaan moet en zal (nuchter) stemmen.

Zodra het land weer op gang komt zullen we weer verder trekken, dus dan meer over Bolivia!

Veel liefs en bedankt voor alle leuke berichtjes!

¡Tranquilo tranquilo!

'¡Latacunga! ¡Latacunga! ¡Latacunga!'
Minimaal drie a vier buschauffeur-assistenten roepen hun bestemming entrekken aan onze ledematen in de hoop dat we voor hun bus kiezen, terwijlkleine kinderen ons snoep proberen te verkopen. We bevinden ons op het busstation van Quito en willen naar, inderdaad, Latacunga. We besluiten de minst brutale propper te laten winnen. Het is bovendien weer eens marktdag, dus het dak van de bus wordt volgeladen met schapen en met bosjes aan elkaar gebonden levende kippen. Maar ook ín de bus loopt af en toe een kip (lees: avondmaal) voor onze voeten. Een twee uur durende hobbelrit later zijn we in Latacunga, het begin van de Quilotoa Loop.

Maar eerst iets over onze eerste dagen in Quito: in de hoofdstad van Ecuador logeerden we bij een lief gastgezin en maakten we tevens kennis met de tradionele Ecuadoriaanse keuken. In ruil daarvoor moesten wij op onze laatste avond een typisch Hollandse traktatie op tafel zetten: hutspot met gehaktbal. Ondertussen werkten we aan ons Spaans en verkenden we het moderne nieuwe en het koloniale oude stadscentrum. Op onze ´vrije´ dagen bezochten we onder andere de Virgen van Quito, de als in een regenboog kleurrijke markt van Otavalo, en natuurlijk de evenaar. Hier probeerde een gids ons te overtuigen van de krachten rondom deze lijn. Ze kreeg het voor elkaar op óp de evenaar een bak water leeg te laten stromen zonder een draaikolk te laten ontstaan, terwijl in diezelfde bak het water op het zuiderlijke halfrond een kolk met de klok mee vormde. Ten noorden van de lijn onstond er (raar maar waar) een draaikolk tégen de klok in. Ook moest het onder andere mogelijk zijn om precies op de evenaar een ei op een spijker te laten balanceren: na lang, lang plaren kreeg Thijs hier zelfs een officieel certificaat voor. Meerdere van dit soort vraagteken-oproepende trucjes op het middelpunt van de aarde hebben ons verbaasd, maarof julliehetook geloven laten we aan jullie zelf over.

Terug naar de Quilotoa Loop; een route dwars door de Andes langs de kleinste dorpjes. Samen met twee mede-Nederlanders en een Canadees legden we deze route in de middle of nowhere af. Lopend, klimmend en liftendmet de locals. Haast moest je niet hebben, want '¡tranquilo, tranquilo!' was het motto. Achterin de pick-up truckswas hetniet altijd even comfortabel, maar het enige alternatief was een ezel huren en dat zagen we al helemaal niet zitten. Het hoogtepunt van de loop was Laguna Quilotoa, een groot vulkanisch kratermeer dat volgens de lokale bevolking geen bodem heeft...

Que mas... We bezochten meer en meer steden, dorpen, natuurparken en een stuk van de Amazonas. Zo raakten we gewend aan loslopend vee op straat, aan de schattige llama´s, de minder schattig mosquitos, de hectische marktpleinen en het rauwe vlees op iedere straathoek, de schreeuwende verkopers die op de gekste plaatsen de bus in- en uitstappen, de vrolijke salsamuziek en de eeuwig toeterende Ecuadoriaanse automobilisten...

In het plaatsje Baños was het weer tijd op sportief te wezen. Per mountainbikelegden we La Ruta de las Cascadas af. Veertig kilometer (dat dit voornamelijk downhill was gaan we jullie natuurlijk niet vertellen)van de ene waterval naar de andere. Het leverde ons hoe dan ook een geweldige plek op om ergens tussen al die watervallen een duik te nemen.

In vier werken Ecuador hebben we veel gezien en gedaan. Een klein landje voor Zuid Amerika, maar ontzettend divers. Vandaag is echter onze laatste dag, maar voordat we de bus naar Peru nemen zullen we engelengeduldopbrengen om enkele foto´s met jullie te delen. Hopelijk is in Holanda alles oké, we horen graag van jullie!

Con cariño y muchos besos,
Thijs en Sanne

Bye bye Obama

Hallo lieve lezers!

In ons vorige berichtje vertelden we nog hoe fijn we het hadden met 40 graden of zelfs nog meer. Nou, twee dagen later werden we gedwongen tot 3 lagen kleding (waaronder een thermolaag!) en kropen we diep in onze slaapzakken weg, -5 graden @ Bryce Canyon. Met bevroren tenen wakker worden was niet bepaald een pretje, maar medelijden is niet nodig want momenteel zijn we alweer in het altijd 's zomerse Miami, Florida. Aan palmbomen geen gebrek, al missen we onze Hyundai wel...

Vlak voor onze vlucht naar Miami hebben we de auto achtergelaten in California. Ook onze kampeerspullen moesten aan de vuilnisbak geloven, want wegens een zware storm was de boel helaas niet meer te redden.Overstroomde wegen, modderplassen en aardig grote rotsblokken midden op de weg hielden ons de laatste dagen binnen.

Voordat het zover was hebben we echter nog veel, heel veel gezien (zie foto's). Wat dacht je van Lake Powell? Antelope Canyon? Monument Valley? San Diego? LA? Hollywood? Joshua Tree NP? of Santa Barbara? Om over de Grand Canyon nog maar te zwijgen! Wisten jullie trouwens dat daar wilde leeuwen wonen!? Lekker veilig kamperen dus, maar ach we waren al lang blij dat het er niet zo koud was 's nachts. En dat de wind zich rustig hield. Dat was in Monument Valley namelijk weer het minpunt, waardoor er niets anders op zat dan de nacht in de auto door te brengen.

Surfstad San Diego was onze nummer 1. Mede dankzij Cara (Amerikaans vriendinnetje van Sanne) die ons alle ins en outs liet zien. We logeerden op de bank van een felblauw-geverfd-soort-van-studentenhuis, dat bovendien op het punt van verhuizen stond en dus op onze laatste dag een yardsale (rommelmarkt in eigen voortuin) hield. Gebruikelijk gebeuren in Amerika. Net zoals de drive-in: vanuit je auto naar een bioscoopscherm kijken. Erg grappig.

In het totaal hebben we meer dan 5500 km afgelegd, waarvan het grootste deel over lange, eentonige wegen in de door cactussen gekenmerkte middle of nowhere. Maar zolang Sanne maar hard genoeg met de radio meezong, viel er tenminste niemand in slaap.

Nu nog even chillen in Miami en dat zit het eerste hoofdstuk van onze reis er alweer op. Morgen vliegen we naar Quito, Ecuador om daar aan ons Spaans te werken. Het volgende berichtje zal dan uiteraard ook in het Spaans zijn.

Hopelijk gaat alles goed met jullie, in ieder geval super bedankt voor alle reacties!

Groetjes,
Sanne & Thijs