'¡Latacunga! ¡Latacunga! ¡Latacunga!'
Minimaal drie a vier buschauffeur-assistenten roepen hun bestemming entrekken aan onze ledematen in de hoop dat we voor hun bus kiezen, terwijlkleine kinderen ons snoep proberen te verkopen. We bevinden ons op het busstation van Quito en willen naar, inderdaad, Latacunga. We besluiten de minst brutale propper te laten winnen. Het is bovendien weer eens marktdag, dus het dak van de bus wordt volgeladen met schapen en met bosjes aan elkaar gebonden levende kippen. Maar ook ín de bus loopt af en toe een kip (lees: avondmaal) voor onze voeten. Een twee uur durende hobbelrit later zijn we in Latacunga, het begin van de Quilotoa Loop.

Maar eerst iets over onze eerste dagen in Quito: in de hoofdstad van Ecuador logeerden we bij een lief gastgezin en maakten we tevens kennis met de tradionele Ecuadoriaanse keuken. In ruil daarvoor moesten wij op onze laatste avond een typisch Hollandse traktatie op tafel zetten: hutspot met gehaktbal. Ondertussen werkten we aan ons Spaans en verkenden we het moderne nieuwe en het koloniale oude stadscentrum. Op onze ´vrije´ dagen bezochten we onder andere de Virgen van Quito, de als in een regenboog kleurrijke markt van Otavalo, en natuurlijk de evenaar. Hier probeerde een gids ons te overtuigen van de krachten rondom deze lijn. Ze kreeg het voor elkaar op óp de evenaar een bak water leeg te laten stromen zonder een draaikolk te laten ontstaan, terwijl in diezelfde bak het water op het zuiderlijke halfrond een kolk met de klok mee vormde. Ten noorden van de lijn onstond er (raar maar waar) een draaikolk tégen de klok in. Ook moest het onder andere mogelijk zijn om precies op de evenaar een ei op een spijker te laten balanceren: na lang, lang plaren kreeg Thijs hier zelfs een officieel certificaat voor. Meerdere van dit soort vraagteken-oproepende trucjes op het middelpunt van de aarde hebben ons verbaasd, maarof julliehetook geloven laten we aan jullie zelf over.

Terug naar de Quilotoa Loop; een route dwars door de Andes langs de kleinste dorpjes. Samen met twee mede-Nederlanders en een Canadees legden we deze route in de middle of nowhere af. Lopend, klimmend en liftendmet de locals. Haast moest je niet hebben, want '¡tranquilo, tranquilo!' was het motto. Achterin de pick-up truckswas hetniet altijd even comfortabel, maar het enige alternatief was een ezel huren en dat zagen we al helemaal niet zitten. Het hoogtepunt van de loop was Laguna Quilotoa, een groot vulkanisch kratermeer dat volgens de lokale bevolking geen bodem heeft...

Que mas... We bezochten meer en meer steden, dorpen, natuurparken en een stuk van de Amazonas. Zo raakten we gewend aan loslopend vee op straat, aan de schattige llama´s, de minder schattig mosquitos, de hectische marktpleinen en het rauwe vlees op iedere straathoek, de schreeuwende verkopers die op de gekste plaatsen de bus in- en uitstappen, de vrolijke salsamuziek en de eeuwig toeterende Ecuadoriaanse automobilisten...

In het plaatsje Baños was het weer tijd op sportief te wezen. Per mountainbikelegden we La Ruta de las Cascadas af. Veertig kilometer (dat dit voornamelijk downhill was gaan we jullie natuurlijk niet vertellen)van de ene waterval naar de andere. Het leverde ons hoe dan ook een geweldige plek op om ergens tussen al die watervallen een duik te nemen.

In vier werken Ecuador hebben we veel gezien en gedaan. Een klein landje voor Zuid Amerika, maar ontzettend divers. Vandaag is echter onze laatste dag, maar voordat we de bus naar Peru nemen zullen we engelengeduldopbrengen om enkele foto´s met jullie te delen. Hopelijk is in Holanda alles oké, we horen graag van jullie!

Con cariño y muchos besos,
Thijs en Sanne