Hola Holanda,

Dit jaar nog geen bericht van ons, dus we vonden het weer eens tijd.
Gaat alles met iedereen goed? Is het nog steeds zo koud daar? Wij hebben de lange broeken en truien gelukkig veel in de tas kunnen laten zitten de laatste tijd!

De afgelopen weken hebben we ons bezig gehouden met de zuidelijke landen van Zuid Amerika. Het verschil met Ecuador, Peru en Bolivia was opvallend. Niet op iedere straathoek een markt, minder straatverkopers en schoenenpoetsers, betere infrastructuur, modernere huizen, supermarkten in plaats van alleen maar 'minimarkets' en een algemene betere organisatie van eigenlijk alles wel. Vanzelfsprekend voelen we dit wel in onze portemonee...

Kerst vierden we bij de beroemde Iguazúwatervallen aan zowel de Argentijnse als Braziliaanse kant. Hier dondert over een breedte van 2700 meter elke seconde gemiddeld 6,5 miljoen liter water naar beneden...! De watervallen liggen grotendeels op Argentijns grondgebied, maar vanuit de Braziliaanse kant heb je eenmooi overzicht.Zoals deBrazilianen zelf zeggen: 'Argentina has the falls, but we have the views'. Wij kunnen echter geen favoriet kiezen, beide kanten waren ongelofelijk!

De twee weken na kerst hebben we onszeer rustig gehouden aan de Braziliaanse kust omdat Sanne een of andere tropische ziekte aan de haak had geslagen (concrete details zijn nooit boven water gekomen). Hoewel dus minder uitbundig dan gedacht hebben we oud op nieuw wel op het strand gevierd, wat een bijzondere ervaring was. Brazilianen geloven dat het geluk brengt om tijdens de jaarwisseling in het wit gekleed te gaan, en daarbij een nieuw gekochte onderbroek te dragen. Er werd de hele nacht muziek gemaakt, gezongen, geklapten gedanst op het strand. Toen het vuurwerk op was ging iedereen in de branding staan om, met het gezicht naar de oceaan en de armen gespreid, hun wensenvoor het nieuwe jaar te fluisteren...

Toen Sanne weer opgeknapt was en we weer 'on the road' waren was het tijd om weer naar Argentinië te gaan. Het land vande tango, van bief,wijn en dulce de leche (hét broodbeleg dat in Nederland nog moet worden uitgevonden!) en natuurlijk het land van Maxima (die hier overigens niet zo bekend is als we hadden gedacht). We begonnen in Buenos Aires, waar we al snel ontdekten dat de Argentijnse restaurants een geval apart zijn. Ze laten je alleen al zo'n twee euro voor het gebruik van hun meubilair en servies betalen, en bovendien is 80% van wat er op de menukaart staat meer lokaas dan voorraad... Maar het smaakt zeer goed, vooral de lappen bief, met de nadruk op lappen.

In wijnstad Mendoza stapten we op een fiets van Mr. Hugo om diverse wijngaarden, olijfgaardenen likeurbrouwerijen te bezoeken. Overal werden we onthaald met een dikke zoen op onze wangen om vervolgensaan het proevente worden gezet.Heerlijk met dertig graden!

Hierna namen we een 18 uur durende bus naar het wat koudere Bariloche. Van die 18 uur schrikken wij overigens heus niet meer, met een hapje en een drankje, een kussen en een deken en een goede film stellen de afstanden weinig meer voor. Bariloche is het begin van Patagonië en het is een echte natuurbestemming: bergen, bossen en meren alom. Het ligt bovendien vlakbij de Chileense grens, dus voor ons een uitstekende oversteekplaats.

In Chili zagen we meer vulkanen dan ooit tevoren. De meeste nog altijd actief en met eeuwige sneeuw bedekt. De Chilenen zijn erg gastvrij, bieden je graageen lift of een biertje aan enspreken hier en daar zelfs een woordje Engels. Nog een pluspunt: er kan hier, na vier maanden, eindelijk weer uit de kraan gedronken worden! Wat wildlife betreft heeft het land niet zo veel te bieden, maar aan muggen en zandvliegen geen gebrek. Deze blijken overigens een sterkte voorkeur voor de vrouwelijke huid te hebben...

InPucon kwamen we toevallig uit bij de jaarlijkse Ironman Triathlon. Twee Belgische hostelgenoten namen deel, dus wij ook vroeg uit de veren om onze zuiderburen aan te moedigen. De volgende dag was het tijd voor ónze uitdaging: het beklimmen van de (actieve)Villarica vulkaan.Ijsschoenen aan, ijsbijl in de hand en op naar de top, 2847 meter hoog.Het was steil en af en toe gevaarlijk glad, maar na een kleine vijf uur bereikten we met ons groepje het hoogste punt. Het was heel gaaf om daadwerkelijk in de krater te kunnen kijken,de vulkanische gassen te kunnen ruiken en het magma te horen borrelen. Gelukkig is een uitbarsting ons gespaard gebleven! :-)
De weg naar beneden ging een stuk sneller. We kregen een 'rubberen luier' om en gingen alsleeënd een groot deel van de berg af. De ijsbijl diende nu niet meer ter ondersteuning, maar als rem die af en toe flink nodig was. Super ervaring!

Op dit moment zijn we in de hoofdstad Santiago. Morgen laten we het Zuid Amerikaanse vasteland achter ons en gaan we eilandhoppen, met Paaseiland als startpunt.

Het bericht is iets langer geworden dan gedacht, maar je hebt het nu toch echt tot de slotzinnen geschopt. Leuk dat je ons volgt!

Tot schrijvens,
Thijs & Sanne