De afgelopen 5 weken zijn we maar liefst 8 keer een vliegtuig ingestapt, hebben we 9 eilanden aangedaan en 3 verschillende talen gesproken. Kortom: tijd voor bericht!

Op Rapa Nui (beter bekend als Paaseiland, overigens ontdekt door een Nederlander op, jawel, Eerste Paasdag) konden we het vertrouwde Spaans nog gebruiken aangezien dit eilandje van 166 km2 bij Chili hoort, al ligt het 4000 kilometer van de kust. Openbaar vervoer is er niet, dus met een gehuurde quad hebben we het eiland minstens twee keer rondgetoerd om alle Moai's te zien. Deze beelden vormen dé trekpleister van het eiland, maar men weet tot op de dag van vandaag niet hoe ze op hun plek terecht zijn gekomen. Onze camera's draaiden overuren, zeker toen we ontdekten dat het jaarlijkse Tapati festival gaande was. Mannen en vrouwen in traditionele kledij (al is kledij hier een groot woord) namen deel aan diverse competities zoals speerwerpen, palmbladeren vouwen en marathonlopen met een bananentros op je hoofd. Hoogtepunt was de ‘glij van een berg af op een bananenstam'-wedstrijd, waarbij snelheden van 80 kilometer per uur geen uitzondering waren.

De 4 geplande dagen op Paaseiland werden er 6 dankzij een orkaan nabij Tahiti die het vliegverkeer stil legde. Eenmaal op Tahiti vlogen we met een mini propellervliegtuigje in minder dan vijf minuten naar bounty-eiland Moorea. Net als Rai'atea, Ta'haa en Huahine was er aan palmbomen, felblauw water en snorkelgelegenheden geen gebrek. De kleurrijke onderwaterwereld was echt super mooi en het verveelde geen moment, maar we hebben (een klein beetje) meer gezien dan alleen het strand. We bezochten een ‘vanilla farm' en leerden hoe de beroemde ‘black pearls' van Tahiti gemaakt worden. Oh ja, we hebben ook nog een dag of drie aan het zwembad gelegen

Frans Polynesië was overigens wel peperduur (sixpack lokaal bier €18.-, fles cola €4.-, appel €2.-, alleen de baguettes (viva la France!) waren betaalbaar; €0.50) en het bleef voor ons ook erg lastig om ‘merci' te zeggen in plaats van ‘gracias' bij het afrekenen...

Nieuw Zeeland! Alles leek ineens spotgoedkoop en het was fijn om weer verstaanbaar te zijn. We werden flink in de watten gelegd door Pete (vriend van Thijs) en zijn familie. De huiselijke sfeer was erg welkom na zoveel maanden hostels en kamperen, en dat is inclusief de schone badkamer en het comfortabele bed. Pete en Sambo namen ons overal mee naar toe, en als zij te druk waren mochten we er zelf met de auto op uit om alvast te oefenen met het links rijden (ging uiteraard vlekkeloos!).

We zagen stad, strand en kroeg, maar ook enkele Lord of the Rings highlights tijdens de 8 uur durende Tongariro Crossing. Vader Keith zorgden voor diverse BBQ's en moeder Liz had iedere ochtend een verrukkelijk ontbijtje klaar. Onder het genot van vele biertjes hebben we bovendien ons Nieuw Zeelands vocabulaire en accent uitgebreid (‘sweet as!', ‘choice eh?', ‘no worries mate'.) Bij Pete's opa en oma konden we echter een woordje dialect/Nederlands spreken (Limburgse roots), stonden er Hollandse molens in de tuin én we kregen katjesdrop. Alsof we even thuis waren.

Op moment van schrijven zitten we alweer in Australië. Terug naar de hostelwereld, althans voor de komende week. Daarna weer back-to-basic: kamperen!

See ya!